لب را با لب
در این سکوت
در این خاموشی گویا
گویاتر از هرآنچه شگفت انگیزتر کرامت آدمی به شمار است
در رشته ی بی انتهای معجزتی که اوست...

در این اعتراف خاموش،
در این «همان»
که تواند در میان نهاد
با لبی
لبی
بی وساطت آنچه شنودن را باید...

آن احساس عمیق امان، در این پیرانه سر
که هنوز
پرواز در تداوم است
هم ازآنگونه کز آغاز:
رابطه یی معجزآیت
از یقینی که در آن آشیان گذشت
در پایان این بهاران
تا گمانی که به خاطری گذرد
در آغاز یکی خزان.

۱۵ خرداد ۱۳۷۴

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو